Κυκλοφορείς με το προσωπείο του απλού
καθημερινού ανθρώπου. Μπαίνεις στα μαγαζιά ψωνίζεις, ανταλλάσεις τους
συνηθισμένους χαιρετισμούς με τους γείτονες σου, συζητάς για τα τρέχοντα
θέματα της επικαιρότητας με τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν έχει
ιδιαίτερη σημασία αν είσαι άντρας η γυναίκα. Σημασία έχει αυτό που
κρύβεται μέσα σου. Κάτι που εύκολα δεν μπορεί να το δει κανείς.
Δυσανασχετείς φανερά μερικές φορές.
Πω-πω γεμίσαμε περιστέρια λες. Έρχονται στα μπαλκόνια και είναι γεμάτα
αρρώστιες, δε θα θέλω. Και στο πάρκο που θα βγάλεις το παιδί ή το εγγόνι
σου, σε ενοχλούν όσες γάτες και σκύλοι δεις. Δεσποζόμενα ή αδέσποτα,
δεμένα ή λυτά. Μη πλησιάσουν το παιδί και του κάνουν κακό, τονίζεις. Για
αυτό και το προστάζεις να μείνει μακριά τους. Και δεν είναι λίγες οι
φορές που δε θα διστάσεις να επιτεθείς φραστικά σε οπουδήποτε δεις να
κάνει τη βόλτα του με το κατοικίδιο του. -Άντε τάισε κανα παιδάκι που
θες και σκύλο. -Με πιο δικαίωμα περνάς από το πεζοδρόμιο μου; Για να τα
κάνει ο σκύλος σου και να το λερώσει; Πάρτο παραπέρα το βρωμόσκυλο σου
γεμίσατε το τόπο.
Δεν δυσανασχετώ που δεν μπορείς να
καταλάβεις ότι ο σκύλος μου είναι μέλος της οικογενείας μου εξίσου
πολύτιμο με τα υπόλοιπα. Ούτε ότι για μένα είναι σύντροφος όλης της ζωής
μου. Αυτό πολλοί μπορεί να μη το καταλαβαίνουν γιατί δεν έχουν σκύλο ή
γιατί δεν έμαθαν να μοιράζονται τη ζωή τους με ένα ζώο.
Στην πραγματικότητα εκείνο που με βγάζει
από τα ρούχα μου είναι το μίσος που φωλιάζει στη καρδιά σου. Ένα μίσος
που σε τυφλώνει και σου στερεί την ευκαιρία να γνωρίσεις την αγάπη και
την αφοσίωση.
Καταλαβαίνω ότι η δική σου οικογένεια
δεν σε δίδαξε βασικές αρχές για τους περισσότερους ανθρώπους. Την αγάπη,
την ανεκτικότητα, τον αυτοσεβασμό, το σεβασμό στο περιβάλλον. Και ότι
σε έμαθε να πιστεύεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου και ότι ο άνθρωπος
είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη που διαφεντεύει χωρίς έλεος και
αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατο κάθε είδους. Και μέσα στο σύνδρομο
μεγαλείου σου και στην προσπάθεια σου να επιβεβαιώσεις την κυριαρχία
σου, δεν διστάζεις σκορπώντας φόλες να σπέρνεις το θάνατο σε δεκάδες
αθώα πλάσματα. Σκύλοι, γάτες, περιστέρια, οτιδήποτε κινείται και θα
μπορούσε να σε ενοχλήσει είναι ένα υποψήφιο θύμα για σένα. Αν και
ξέρουμε και οι δυο μας καλά πως η ενόχληση από τα ζώα για την οποία
διατείνεσαι, είναι απλά ένα άλλοθι, μια αφορμή για εκδηλώσεις την άγρια
ψυχοπαθολογία σου.
Φυσικά και δεν σε ενδιαφέρει ο θάνατος.
Ζώα είναι τους αξίζει να πεθάνουν, κατά τη γνώμη σου. Και φυσικά, δεν σε
ενδιαφέρει ότι θα πεθάνουν μέσα σε φριχτούς πόνους και με την αγωνία
ζωγραφισμένη στα μάτια τους. Και ακόμα πιο φυσικά, αδιαφορείς παγερά αν
την φόλα που πέταξες για το δικό μου σκύλο στο πάρκο, την βάλει ένα
παιδάκι στο στόμα του και τη φάει. Ας πρόσεχε ή ας το πρόσεχαν οι δικοί
του, σκέφτεσαι. Στο κάτω-κάτω ένα ζώο λιγότερο ή ένα παιδί λιγότερο δε
θα σε νοιάξει. Θα το χαρείς κι’ όλας. Άλλωστε αν ήξερες ότι από τις
πράξεις σου δεν θα έχεις συνέπειες, δεν θα δίσταζες να σπείρεις το
θάνατο ανοιχτά σε όσους ανθρώπους είναι ενάντιοι στις δικές σου ιδέες
και αντιλήψεις.
Όμως δε σε μισώ. Στην πραγματικότητα σε
λυπάμαι. Και σένα και την οικογένεια σου και τον τρόπο που μεγάλωσες
και τον τρόπο που μεγάλωσες τα δικά σου παιδιά. Και αυτό γιατί
καταλαβαίνω ότι είσαι απλά άρρωστος. Ένας άνθρωπος με γυάλινα πόδια που
δεν γνώρισες την αγάπη και που ποτέ δεν θα την γνωρίσεις.
Και για την ακρίβεια, για μένα είσαι ένα
ανόητο μικρό απάνθρωπο ανθρωπίδιο από τα τόσα που κυκλοφορούν. Ζεις
μέσα στον τεχνικό σου παράδεισο και δεν μπορείς να αντιληφθείς ούτε την
ίδια σου τη δυστυχία ούτε τη δυστυχία που σπέρνεις στο δρόμο σου.
Όχι το μίσος μου δεν το αξίζεις. Τη
περιφρόνηση μου αξίζεις. Κάτι που όμως δεν θα με εμποδίσει αν σε βρω, να
προβώ την ίδια στιγμή, στις απαραίτητες, νόμιμες ενέργειες για την
αυστηρή και παραδειγματική σου τιμωρία…
πηγη
πηγη
No comments:
Post a Comment